Sinds februari zet ik iedere dag 10.000 stappen. Ok, misschien is dat niet echt elke dag gelukt maar de meeste toch wel. 10.000 stappen is voor mij ongeveer 6 kilometer per dag en ja, het is bijna een obsessie.
Mijn stappenteller geeft je een sterretje elke keer als je je doel bereikt. Ik ben serieus, nu na bijna vijf maanden nog steeds blij met elke ster die ik krijg.
Suf? Onzin? Verre van, en wel hierom.
Nu precies een jaar geleden bleek mijn beste vriendin ernstig ziek. Alles kwam in een focus om haar en haar kinderen te helpen tijdens de heftige behandeling die ze door moest. Ze ging ervoor!
Aan het einde van het jaar waren haar uitslagen gelukkig goed en durfde ik mijn eerder geplande reis naar Zuid Amerika alsnog te maken. Heerlijk was het, even herstellen van een heftige en angstige tijd en doen waar ik het meest van houd; mooie landschappen en op reis zijn met fijne mensen.
In februari was ik terug en klaar om weer volle vaart vooruit te gaan met mijn bedrijf en ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik dat vooral vanuit rust moet doen. Ik begon met lopen. Gewoon elke dag even een blokje om. Even naar buiten zonder afleiding werkt meteen om mijn hoofd rustig te krijgen en ruimte te creëren voor ideeën.
Heel spontaan kwam tijdens zo’n wandeling het idee om eens een stappenteller op mijn telefoon te zetten. Gewoon omdat ik wel benieuwd was of ik een beetje op de vaak genoemde 10.000 stappen per dag kwam.
Een uitdaging was geboren. Ik besloot om vanaf dan iedere dag in ieder geval die 10.000 stappen te zetten.
En toen werd het maart.. We kregen het slechtste nieuws dat we maar konden krijgen. De ziekte was terug en erger, mijn beste vriendin die ik al 36 jaar kende, zou niet meer beter worden. Alles stond op zijn kop. Paniek, ongeloof, verdriet, hoop en wanhoop. Dat beeld waar je vaak zo bang voor bent en je jezelf voorstelt als iemand ziek wordt, dat is alsnog zo ontzettend niet te bevatten als het dan echt waarheid wordt.
Een nog intensere periode volgde. Heftig, verdrietig en gek genoeg vaak ook een heel mooie en liefdevolle periode. Samen met haar familie en een aantal andere vriendinnen waren we bij haar en hebben we haar en haar kinderen alle zorg en liefde gegeven die we konden.
Ik wilde niets liever dan er voor haar zijn en dat is goed gelukt denk ik. Maar eerlijk is eerlijk, zwaar was het ook. Wat ze bij de veiligheidsinstructie in het vliegtuig altijd zeggen is waar, je moet eerst zelf zuurstof hebben voor je een ander kunt helpen..
Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben hoe goed ik ondanks alles in balans ben gebleven, echt behoorlijk verbaasd. Dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe enorme paniek en angst heb ervaren en soms niet wist waar ik het zoeken moest. Maar altijd voelde ik ook vertrouwen in mijzelf en hervond ik steeds weer een zekere rust. Cruciaal om haar in deze intensieve tijd zo goed mogelijke bij te staan.
Ik ben in al die tijd trouw gebleven aan mijn voornemen om 10.000 stappen per dag te zetten. Af en toe was het van de zotten omdat ik toch nog ’s avonds even een extra rondje om ging om maar dat sterretje te halen.
Maar elke keer gaf het me ruimte om de rust weer te vinden, alle ervaringen te laten landen en even met mezelf ‘in te checken’. Het gaf me iedere dag een doel en iedere dag dat ik het doel bereikte een gevoel van voldoening, ondanks alles.
Nu nog maar drie weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van mijn oudste en beste vriendin. Iets waar ik nog lang geen weg in heb gevonden en wat nog zeker niet voelt als rustig of in balans, eerder als een wervelwind en een onrustige zee. Maar tegelijk voel ik nog steeds dat diepe vertrouwen en een balans in mezelf, I can do this..
In grote dingen van het leven kan dus zoiets eenvoudigs zo belangrijk zijn, een blokje om en simpelweg stappen zetten. Misschien heb jij ook een mooie en eenvoudige manier daarvoor? Mooi! Het kan, als het er echt op aan komt, zomaar het verschil maken..
