‘Heb jij eigenlijk kinderen?’
Oh top, mijn favoriete vraag om de werkdag mee te beginnen.
‘Nee, ik heb geen kinderen,’ mompel ik.
‘Oh niet? Ach ja, bij mijn broer is het er ook nooit van gekomen,’ gaat ze rustig verder.
Ik luister niet meer. Hoezo is het er niet meer van gekomen? Ben ik al afgeschreven ofzo?

Het sluimerde al een even onder het oppervlak, maar tijdens haar reizen door Alaska en Canada wordt het voor Martine steeds duidelijker: ze heeft nog een reis te gaan. De reis richting solo-moederschap. Een keuze die ze niet eenvoudig vindt. Toch besluit ze ervoor te gaan.

De mooie maar grillige reis begint. Het voert haar langs donoradvertenties, misschietende co-assistentes en mislukte pogingen. Het is snel schakelen als je net weer ongesteld bent geworden en je collega enthousiast vertelt dat ze zwanger is. Als haar beste vriendin ook nog ernstig ziek wordt, staat alles stil.

Toch leert Martine via teleurstellingen en verlies steeds meer te kiezen voor wat haar gelukkig maakt, mét of zonder kind. Op een laatste spectaculaire reis krijgt ze een grote verrassing en blijkt maar weer, het is een grote grapjas, dat leven.