Iedereen heeft iets wat helemaal bij hem/haar past. Iets dat bijna als vanzelf gaat, waar je energie van krijgt, waar je blij van wordt. Dat element, dat ingrediënt waarvan jouw hart een sprongetje maakt. Breng dat meer in je leven en je hebt de sleutel voor een leven waar je écht blij, ja, werkelijk gelukkig, van wordt.
Maar jeetje wat kunnen we toch worstelen, myself included, met de dagelijkse beslommeringen, met werk dat niet lekker loopt, met relaties die niet voldoen aan allerlei verwachtingen.
En ook al voel je vaak diep van binnen haarfijn aan dat er iets niet klopt in dit plaatje, toch luister je naar die luide stem van je ratio die roept dat het onzin is, dat je alles al hebt wat je hartje begeert, dat je niet moet zeuren en dat je vooral moet blijven waar je bent.
Begrijp me niet verkeerd, dankbaarheid is in mijn ogen een groot goed, als je dit leest woon je zeer waarschijnlijk in één van de meest bevoorrechte landen ter wereld. Alleen een doorlopend, knagend onderbuikgevoel geeft zeer waarschijnlijk aan dat je misschien niet alles uit dit voorrecht haalt en dat het tijd is om te veranderen, dat het tijd is om niet meer tegen je gevoel in te gaan, maar om naar dat onderbuikgevoel te luisteren.
Cadeaus waar je niet op zit te wachten..
Eén van de belangrijkste lessen die ik heb gehad om beter te luisteren naar dat onderbuikgevoel was al jong. Op mijn 14e begon ik steeds somberder te worden. Ik begon in mijn eigen gemene en immer negatieve commentatoren te geloven, dat ik niet de moeite waard was, niet mooi genoeg, niet gezellig genoeg. Ik zat continu in een dikke mist en bekeek mezelf vanaf een afstandje.
Die donkere wolken boven mijn hoofd bleven maar aan mij kleven, ook op momenten dat het leven best leuk was. Dat ging zo door tot ik eigenlijk helemaal geen contact meer had met mezelf, ik was leeg, een omhulsel.
Het dieptepunt kwam op mijn 16e. In de zomer na het (net aan) behalen van mij Havo diploma. Mijn ouders waren op vakantie en ik was alleen thuis. Ik herinner me het moment dat ik een stapel borden op de koffietafel zag staan van de afgelopen week die ik nog niet in de vaatwasser had gezet. Ik kan het me nog zo goed voor de geest halen, ik lig leeg en uitgeput op de bank en kijk naar de borden. De vaatwasser is slechts een paar stappen naar de keuken maar ik weet werkelijk niet hoe ik in vredesnaam die borden op zou moeten pakken, mezelf naar de keuken moet slepen en ze in de vaatwasser stoppen. Ik weet het echt niet, ik kan het niet, ik ben letterlijk en figuurlijk compleet leeg en verdoofd…
Bij thuiskomst van mijn ouders kon ik niet meer verhullen dat het niet goed ging, een diep, dieptepunt., maar ook de start van de weg terug, naar het uitpakken van dat cadeau waar ik niet op zat te wachten, naar mijzelf.
Schutkleuren
Het waarom van mijn depressie op zo’n jonge leeftijd heb ik lang gezocht en pas veel later enigszins gevonden; ik was een ster geworden in aanpassen, echt een professional zeg maar. En ook in het negeren van wat mijn lijf aangaf en alles wat ik eigenlijk diep van binnen wenste. Alleen omdat ik was gaan geloven dat schutkleuren beter waren om goed in de omgeving te passen. Maar daarmee had ik mezelf volledig buitengesloten.
What doesn’t kill you..
In de twee jaar die volgden kreeg ik langzamerhand dat het echte contact met mijzelf weer terug. Ik merkte dat dat de enige manier is om überhaupt écht te kunnen leven.
Het leven kwam weer terug door te leren om weer naar mijn lijf te luisteren, te voelen, te ervaren. Emoties te ervaren en, ik begon langzaam maar zeker mijn onderbuikgevoel, mijn intuïtie en mijn diepere ik weer te horen. Ik kreeg weer vertrouwen in mijzelf en in mijn leven en ik begon me zelfs weer te hechten aan het leven, iets wat ik al een lange tijd niet meer had.
…makes you stronger
Het ging niet vanzelf en ook niet van de ene op de andere dag maar ik kwam er bovenop. En het is echt zo waar: what doesn’t kill you makes you stronger: als ik dit kan overleven, kom dan maar op! Ik kan het hebben! Wat een kracht heb ik hier uit kunnen putten!
Het is niet altijd makkelijk of voor de hand liggend om werkelijk je hart te volgen, maar dingen tegen je gevoel in doen maakt je ziek, geeft stress of geeft je minstens een ontevreden gevoel.
Ook nu nog krijg ik soms cadeaus die ik liever niet wil, net als ieder ander. Maar die cadeaus herinneren mij aan wat ik werkelijk te doen heb, en ik pak ze uit, soms met wat tegenzin, natuurlijk, maar meestal ook met het vertrouwen dat het goed is. Er is altijd een les te leren, en echt, als je het aangaat IT WILL ALWAYS MAKE YOU STRONGER
