Marije was al een tijd niet meer op haar plek in haar werk. Ze werkte als verpleegkundige in een ziekenhuis waar ze inmiddels coördinerende taken had. Ze kwam nu in aanmerking om door te groeien tot teamleider. Ze vond het een logische stap maar twijfelde ook of ze het wel kon.
Toen ze kwam met de vraag haar te helpen in haar volgende stappen richting teamleider, zei ze tussen de zinnen door regelmatig dingen zoals ‘misschien moet ik helemaal iets anders gaan doen’ en ‘ik denk dat ik gewoon in een kledingwinkel moet gaan werken.’ En vervolgens sprak ze weer over haar stappen richting teamleider.
Juist die tussendoor zinnen zijn altijd erg interessant. Ik vroeg haar, “waarom ga je inderdaad niet in een kledingwinkel werken?”. Stilte.. en toen “nee, zeg dat kan echt niet natuurlijk.” “Kan dat niet?” Natuurlijk kan het feitelijk echt wel, ze hoeft alleen maar de te solliciteren voor een dergelijke baan, zo ingewikkeld is dat niet.
Je ziet dat Marije deed wat we allemaal vaak doen. Als we voor een keuze staan laten we ons teveel leiden door allerlei ongeschreven regels en aannames. Die van Marije was “als je op weg bent om leidinggevende te worden dan moet je dat doen” en “verpleegkundige ben je voor je hele leven”. Ze had zelf niet door hoe zeer ze zich hieraan vasthield in haar zoektocht naar de juiste volgende stap voor haar. Ze had het maar gelabeld als ‘ik weet niet of ik het kan’ maar daar ging het eigenlijk dus niet om.
We gingen onderzoeken wat nu precies haar eigen wensen waren. Los van wat logisch lijkt en los van hoe het hoort. Ze bleek eigenlijk helemaal geen verlangen te hebben om meer leidinggevende taken te krijgen. Ze wilde juist meer tijd hebben voor het werken met patiënten en ze wilde veel liever een teamlid zijn dan de in haar ogen veel solistischere rol van teamleider.
Dat besef kwam redelijk snel maar de grootste verandering zat erin dat ze zichzelf toestond om haar gevoel serieus te nemen en te overwegen om nee te zeggen tegen deze stap in haar carrière.
Van buitenaf zijn dit soort dingen altijd goed te zien, wat kunnen we onszelf toch vasthouden op basis van ideeën over hoe het hoort.. Alleen als je jezelf toestaat om te dromen en te beslissen los van die aannames, kom je tot de écht goede keuzes.
