Lekker filosofisch he? Deze vraag. Het gaat er vanuit dat je nu niet bent wie je bent.
Wat ik bedoel is dit. Ik postte van het weekend een foto op mijn Instagram en ik had enorme rimpels op mijn voorhoofd. Want ja, eh die heb ik nou eenmaal. En toen ik het wilde plaatsen dacht ik, even een beetje gladstrijken die boel.. Nou dat was echt verre van mooi en toe bedacht ik me (ja toen pas) WAAROM DOE IK DIT EIGENLIJK??? Dus hup online die foto, met rimpels en al.
Waarom is het eigenlijk zo gewoon geworden om jezelf glad te strijken op foto’s en video’s? Ik hield in ieder geval onbewust rekening mee dat mensen zouden oordelen over mijn rimpels. “Wat lelijk” “wat ziet ze er oud uit” “wat zet ze nu toch weer online” en meer van die dingen. En ik nam ze eigenlijk nauwelijks bewust waar. En toch handelde ik er wel naar.
Dit is zeker niet alleen met het uiterlijk. Zo vaak gedragen we ons naar een beeld dat we hebben van hoe het hoort. Logisch ook, een samenleving waarin we leven betekent ook dat er regels zijn waar we ons aan houden. En dat is ook wel zo handig. Maar vaak leven we helemaal naar de ongeschreven regels van onze omgeving, ons werk, onze familie, ons netwerk. En nóg veel vaker is het niet onze omgeving die het ons oplegt maar zijn het aannames die wij zelf hebben over wat er van ons verwacht wordt.
Een voorbeeld. Eén van mijn coachklanten was werkzaam als docent in het basisonderwijs. Een beroep dat ze van jongs af aan al voor ogen had en waar ze lang met veel plezier had gewerkt. Alleen was dat plezier er niet meer. Het werk voelde zwaar en nooit goed genoeg. En toch kwam het niet in haar op om iets anders te gaan doen. Ergens diep van binnen zat een overtuiging dat als je eenmaal een vak hebt gekozen, dat je dat ook altijd blijft doen. “Daar had ze voor gestudeerd dus dat was haar beroep.” was haar overtuiging.
Dus de oplossingen waarmee ze kwam waren vooral in het onderwijs. Maar ook een nieuwe baan op een andere school veranderde niets in haar werkplezier.
Na twee sessie begon ze voorzichtig te dromen en begon ze te voelen waar ze écht zin in had. Eerst was het ‘iets met tekenen’. Maar natuurlijk kwamen daarbij ook gelijk beren op de weg zoals ‘daar is geen geld in te verdienen’ en ‘dat is hobby’.
Pas toen ze besefte dat zij zelf vooral die overtuigingen in stand hield en haar omgeving daar lang niet zo hardnekkig in bleek als zij, kon ze zichzelf de ruimte geven om serieus na te denken hoe ze met dit vage idee verder wilde.
Iedereen heeft van die patronen en overtuigingen, bewust en onbewust. Vaak denken we dat ze door de omgeving komen, en dat we ons maar moeten aanpassen. We gaan er vanuit dat wat we diep in ons hart willen, niet mogelijk, niet goed of raar is. Meestal zijn wij zelf degene die hier maar aan vast blijven houden.
Tot het moment dat je besluit dat niet meer hoeft te doen en je jezelf de ruimte geeft om te ervaren waar je echt blij van wordt. En als je dat weer “mag” van jezelf, dan kan je tenminste weer lekker zijn wie je bent.
Die coachklant? Die geeft nu tekenlessen en werkt op een dagbestedingscentrum waar ze allerlei activiteiten organiseert rond creativiteit. Helemaal haar ding! In ieder geval voor dit moment.
