Daar zat ik dan, op maandagochtend. Met maar één iemand die mijn agenda bepaalde voor die week, en dat was ik. Iets waar ik oh zo lang naar had uitgekeken en hoe fijn is dat? Helemaal zelf bepalen hoe je werkweek eruit ziet en waar je aan wilt werken.
Ik had net een laatste opdracht afgerond in mijn ‘oude’ vak als beleidsadviseur voor diverse gemeenten. Een leuke opdracht, in een leuk team en een opdracht die veel stabiliteit gaf. Alleen was dit niet het werk dat ik écht wilde doen; me helemaal focussen op mijn coaching en mijn daarbij favoriete thema werkgeluk. En opeens kon dat dus!
Maar ik moet eerlijk bekennen dat die ruimte, het onbekende, die vrijheid, die voelde ook best spannend. Want wat gíng ik dan eigenlijk doen met mijn tijd? Die zeeën van tijd die nu helemaal van mij alleen waren?
En mijn kritische brein stelde doorlopend vragen als “moet je niet harder werken?” “hoe komt er nu geld in het laatje?” “hoe weet je dat wat jij wilt gaat slagen?” “ben je wel met de goede dingen bezig?”.
Het waren terechte vragen want oh wat lonkte de was opeens of moest ik die en die niet nog een mail sturen? Oh wacht, even die betaling inplannen. En zo ging het nog een tijdje door die ochtend. Op zich ‘nuttige’ zaken maar niet echt het bouwen aan mijn bedrijf.
Er is een hele leuke TED talk (staat geloof ik in de top 3 van grappigste Talks) die gaat over uitstelgedrag, jeetje dat is voor mij echt een ‘feest’ van herkenning. Ik ben een dromer en plannen maker en kan dat non-stop blijven doen, ik geniet ervan! Alleen dromen en plannen vormen geen bedrijf, dromen en plannen zonder actie, blijven dromen en plannen. En dus doe ik wat ik voor mijn coachklanten ook altijd doe, ik help om te stutten en te steunen en bouw stokken achter de deur in. Zodat er na het dromen en plannen maken ook actie komt.
Deze eerste maandagochtend bleef ik lang hangen bij de was en wat praktische dingen tot ik de naderende deadline voelde – ik moest mijn dochter van het kdv ophalen – en dan kom ik als een dolle in beweging. Ah check! Deadlines, zelfs als ik ze zelf opleg, die werken voor mij. Net als afvinklijstjes. Ik ga heel lekker op het kunnen afvinken van een todo op de lijst.
Wat nu eigenlijk de clou is van dit verhaal? Ik weet het eigenlijk niet, ik heb dé oplossing niet per se in handen. Wel weet ik dat er een paar dingen zijn die voor mij werken, zoals de afvinklijstjes en Nicole, mijn coach die mij weer helpt om wat helderheid in mijn plannen te creëren. Misschien is mijn conclusie of tip dan vooral ook, ken je eigen valkuilen en zorg voor stut en steun zodat je uit je eigen valkuil kunt klimmen als je er even in komt te zitten. En dat hebben we allemaal wel eens toch?
