Ik zag laatst een filmpje over een stel dat ging trouwen. Hij was Amerikaans en zij kwam uit Argentinie. Ze woonden in Amerika en gingen trouwen. Alleen haar familie kon daar niet bij zijn. En die knul deed enorm zijn best om er een mooie dag van te maken.
Terwijl ik keek bekroop mij een gevoel van onbehagen, je zag het gewoon gebeuren. Ik weet dat ik geen gedachten kan lezen maar je zag hem denken “Waarom is ze nou niet wat blijer, waardeert ze dan niet wat ik allemaal voor haar doe? Ze wil toch graag trouwen?”
En zij glimlachte bemoedigend en zei dat ze het allemaal prachtig vond, dat ze niet gelukkiger kon zijn. En je zag dat ze dacht “maar ik mis mijn familie en wil het liefst even hard huilen maar ook niet dat mijn verloofde zich rot voelt”. Of iets in die trant.
Wat hier nu echt zo enorm duidelijk naar voren kwam is dat beide partners een denkfout maken, namelijk zij:
“Als ik laat zien dat ik verdrietig ben dan denkt hij dat hij het niet goed doet of dat ik niet met hem wil trouwen”. En bij hem: “Ik doe toch mijn best om haar gelukkig te maken, waarom lukt het me nu niet, moet ik nog harder mijn best doen?”.
Beide ideeën gaan uit van een keuze, alleen het één of het ander kan maar waar zijn. Allen de grap is natuurlijk dat ze allebei gelijk hebben, en allebei ongelijk, het is namelijk allemaal waar. Hij doet zijn best om er een mooie dag van te maken, zij wil graag met hem trouwen maar mist ook haar familie.
Het helpt mij altijd enorm om dit goed bij mezelf na te gaan. Soms is er ergens op de achtergrond iets aanwezig dat niet helemaal goed voelt maar wil ik dat eigenlijk even niet zien, in het voorbeeld hierboven is dat het missen van haar familie en het feit dat ze daar verdrietig over is op een eigenlijk feestelijke dag.
Als je dat echter toelaat en durft te voelen is het zoveel fijner. Als een strandbal die met al je kracht onder water probeert te drukken terwijl die strandbal veel lichter is als je m boven water vasthoudt. Dan moet je alleen wel besluiten hem even aan de oppervlakte te brengen.
