Ik zeg vaak dat ik ieder jaar jonger word. En in aantal jaar dat ik tel klopt dat natuurlijk van geen kant maar wél als het gaat om steeds meer ontspannen leven. Blijkbaar associeer ik dat met jong, iets van vrijheid blijheid die je als jong kind ook nog kunt hebben.
En daar voel ik elk jaar meer van geloof ik. Er is steeds meer ontspanning. Misschien juist wel vanwege de groeiende acceptatie van het feit dat ik gewoonweg geen controle heb over dingen. Je hebt enkel invloed over hoe je met de golven meebeweegt zeg maar.
En natuurlijk betekent dat niet dat je niks meer moet ondernemen en gewoon moet zitten wachten wat er op je af komt. Nee, je hebt ook nog zoiets als wensen van dingen die je wilt meemaken. Maar controle hebben over hoe dingen uitpakken is toch vooral een illusie.
Een ontwikkeling die veel mensen zullen herkennen is dat je als je tiener en twintiger bent is dat je denkt dat je alles perfect moet doen. Dat er een bepaalde perfecte standaard die je moet behalen en als je daar bent, dan is het zoals het zijn moet. Alleen blijkt die er dan helemaal niet te zijn, kom je zo tegen je dertigste een beetje achter de realiteit dat perfect niet bestaat en dat we allemaal vooral maar wat doen.
Perfectionisme is trouwens sowieso een mooi woord wat eigenlijk verhult dat we bang zijn voor afwijzing. Wil je alles steeds perfect? Grote kans dat je eigenlijk bang bent om geen controle te hebben, angst hebt om ‘door de mand te vallen’, afgewezen te worden en ‘het’ niet goed te doen.
Maar daarin voel ik me met de jaren steeds meer ontspannen in en ik hoop dat dat voor de meesten van ons geldt.
En weet je wat ik ook heb moeten leren, dat het veel leuker is om om te gaan met mensen die helemaal niet zo perfect zijn, dat scheelt je namelijk zelf ook heel veel moeite om steeds maar je eigen deukjes en scheurtjes te verbergen. Je hoeft zelf ook niet meer perfect te zijn maar mag gewoon jezelf, gewoon mens zijn.
En dat heb ik echt moeten leren, dat het veel leuker is om menselijk te zijn dan perfect. Mensen staan dichterbij. Perfectie, die gewoonweg niet waar kan zijn, voelt uiteindelijk altijd afstandelijk.
Misschien vind ik dit laatste nog altijd wel de lastigste. Niet meer zozeer dat mensen mijn slechte kanten zien (al is dat nog steeds niet mijn hobby) maar ik ben zo gewend om alles zelf op te lossen en te bedenken. Toch nog een beetje van die controle-illusie waaraan ik vast houd. Maar hee, ik ben nog geen 80 dus ik ga ervan uit dat ik tegen die tijd ook dat laatste restje lekker in de wilgen heb gehangen 😉
