Als we nou toch eens de minder fijne dingen van onszelf net zo goed zouden kunnen accepteren en zelfs vieren als de dingen die we waarderen in onszelf.
Wat vind jij leuk en mooi aan jezelf? En wat niet? Het kan daarbij gaan over jouw karakter of ook over je lijf bijvoorbeeld.
We kunnen soms best veel bezig zijn met het wegpoetsen van de oneffenheden in onszelf. Ze mogen er niet zijn. Terwijl dat eigenlijk alleen maar tot gevolg heeft dat we én erg druk zijn met het wegpoetsen, hierdoor focus je je dus eigenlijk de hele tijd juist op die ‘oneffenheden’. Én je vergeet daardoor bijna om aandacht te geven aan dat wat je wel waardeert in jezelf. Niet echt handig dus.
Stel je bent heel trots op je ondernemende karakter en stort je graag en met overgave in nieuwe avonturen. Hoeveel maakt het jou dan uit dat anderen commentaar hebben over jouw ideeën? Niet veel waarschijnlijk.
Of je bent trots op jouw kwaliteiten om een hele groep aan het lachen te krijgen. Iemand die daar iets van vindt is lang niet zo interessant als jij je daar heel goed over voelt.
Als je zelf eigenlijk juist onzeker bent over hoe je op andere overkomt of over jouw dromen voor jouw toekomst, dan zal commentaar je veel meer doen, waarschijnlijk hoor je het zelfs letterlijk beter als iemand commentaar heeft, juist omdat het gevoelig ligt.
Ik ben bijvoorbeeld trots op mijn eigenschap om overal het goede en mooie in te kunnen zien. Als iemand mij daarop aan zou spreken, bijvoorbeeld “jij hebt echt geen reëel beeld van de werkelijkheid met je altijd positieve insteek..”. Het is vast wel eens gebeurd, maar ik heb dat dan dus niet eens opgeslagen omdat het mij totaal niet persoonlijk raakt in enige onzekerheid.
Maar als iemand iets zou zeggen over mijn net wat te ronde buik of soms iets te aanwezige vraag- en adviesmodus (#coach), dat vind ik dan lastiger. Ik vond mijn buik te dik en ik ben soms bang dat ik in gewone huis-tuin-en-keuken gesprekken teveel de coach uithang. Heeft dus uiteindelijk niet zo veel te maken met de ander maar wederom vooral met mijn eigen onzekerheden.
Maar goed, het punt is, waarom zouden we onze eigen mindere eigenschappen niet net zo stevig kunnen omarmen als onze goede? Het wegpoetsen blijft op de een of andere manier de modus. Vreemd toch? Als je naar anderen kijkt is het immers anders. Ik vind het altijd wel fijn als anderen wat rafelrandjes laten zien, het maakt ze menselijk. Plus het geeft mij ook meer ruimte om mijn rafelrandjes te laten zien. Hoe fijn en ontspannen is dat?
Je hoeft je eigenschappen of kenmerken echt niet op eens leuk of fijn te vinden maar je kan wel denken, ja ik heb overgewicht en dat vind ik niet fijn én ik ben als persoon helemaal ok. Allebei waar, gefeliciteerd je bent een mens.
