Jij hebt ook altijd iets bijzonders..” verzuchtte mijn moeder regelmatig. Of het nu ging om een idee dat ik had, een wens, een theorie of zelfs één of andere kwaal waar ik mee op de proppen kwam, dit was een veelgehoorde respons.
Het duurde even voor ik begreep dat de reactie van anderen vooral heel veel zegt over de ander en verrassend weinig over mij. Ik had het idee dat ‘iets bijzonders’ niet perse iets positiefs was; iets bijzonders was onbekend, iets onbekends dus tegenovergesteld aan bekend en bekend is veilig. Bekend moet dus blijven en onbekend niet, dat moet vooral omzeild worden. Zo is dat zeker ook voor mijn moeder (en misschien is dat wel moeder-eigen). Maar mijn moeder heeft dat ongetwijfeld ook niet van zichzelf maar van haar ouders meegekregen, en zij weer van hun ouders, enzovoort.
Nu lijk ik in veel dingen op mijn moeder maar niet in deze, ik hou van nieuwe dingen, van uitproberen, van ongebaande paden en avontuur. Die wens om zoveel mogelijk dingen mee te maken, die heb ik meer van mijn vader.
Maar als kind kon ik nog niet op deze manier naar de dingen kijken. En bovendien: ik wilde niet bijzonder zijn, ik wilde erbij horen en niet te veel opvallen want opvallen was spannend en spannend voelde niet altijd veilig. Toch liep het voor mij wel zo, ik bedoel, ik heb geen buitensporig bijzonder leven, maar bij mij lopen dingen wel meestal nét iets anders dan bij anderen. Qua reizen, relaties, kinderen, wonen, ambities en interesses. Geen wereldschokkende dingen maar meestal niet ‘zoals het hoort’ en steeds weer net even anders dan anderen in mijn omgeving.
Inmiddels ben ik eigenlijk wel trots op mijn ‘altijd wat bijzonders’.
Ja, ik verbrak mijn relatie toen ik eigenlijk ook best een gezinnetje wilde beginnen, ja, ik ging een half jaar alleen en zonder plan op reis midden in de crisis en ja, ik ben zonder enige ervaring en lang nadenken gaan ondernemen. Deze dingen geven mij een gevoel van leven, van zoveel mogelijk meemaken. Voor mij is er maar één ding erger dan een verkeerde keuze maken en dat is het niet te hebben geprobeerd.
Eigenlijk denk ik dat we allemaal ‘altijd iets bijzonders’ hebben. Iedereen vult dat alleen wat anders in en het één is misschien wat zichtbaarder dan het ander. Jouw leven is voor jou heel bijzonder en is sowieso uniek. Wat vooral heel belangrijk is, is dat je af en toe stil staat bij de vraag: doe ik wel wat ik diep van binnen voel dat ik werkelijk wil doen? Wat is jouw eigen altijd-bijzondere-iets?
Onlangs kwam die zin van mijn moeder weer ter sprake en tot mijn verbazing zei ze: “Zei ik dat altijd? Dat zeiden ze ook altijd tegen mij!” Dat vond ik zo komisch. En zo is het ook, mijn moeder, die zo houdt van veilig en bekend, is eigenlijk ook hartstikke eigenzinnig 
En zeg nou zelf, een beetje eigenzinnigheid, steeds weer iets bijzonders, dat maakt het leven wel zo mooi en kleurrijk! Dus mam, bedankt voor mijn altijd wat bijzondere leven!
